نقش

در خاکِ خالی از هر اعجازی

انسان‌ها معجزه‌ساز اند.

می‌توان کوهی از کاه ساخت

و هذیان‌های التهابِ شبانهٔ  شاعری را که هرگز شعری نسروده‌است

با شیپورِ تندِ بادهای سترون

از کوچه‌های بن‌بستِ اوهامِ هرزه‌گردان

به آسمان بُرد،

اما نمی‌توان پیشوایانی را باور کرد که با خون

خدای بزرگی آفریده‌اند.

■

عزیزالله ایما