به مظلومترین پناهجویان جهان
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پدرت را با تیرهای ارتشِ سرخ در جنگِ سرد کشتند،
مادرت عروسِ مردی شد که سالها مجاهدان را میستود،
تو هنوز وامداری
تا پولهای دکاندارِ سرِ کوچهیی را
در پشاور بپردازی.
در سرحد
دخترانِ نادار
ده ساله ازداواج میکنند،
تو هنوز نُه ساله ای!
و به رؤیاهای برادری که دنبال پدر
به انتحار رسید
هرگز تعبیری نخواهی یافت.
هنوز هزاران معلولِ تبعیدی بی دست و پا
برای گرسنه نمردن
شعارهای مودودی و خمینی را فریاد میزنند:
«مسلمانان جهان متحد شوید!»
مدرسههای مغزشویی پشاور و مشهد
نانِ رایگان میدهند
به کودکانی که آماده اند
در همه جنگهای نیابتی جان بدهند.
تو هنوز نُه ساله ای!
فردا امیرالمؤمنین درب همه آموزشگاهها را به روی تو خواهد بست،
آنگونه که حاکمانِ اسلامآباد
همه راهها را برای راندن تو میبندند.
تو ناگزیری
پیش ازآنکه ده ساله شوی
شبی پنهانی
به خیلِ آوارهگانِ دیگری بپیوندی،
تا شانههایت
مُهر عبورِ مرزبانانِ شلاق بهدستِ جمهوری اسلامی ایران را بخورد.
شاید هم مثلِ بسیاری از بیپناهان پردرد
با شلیکِ شکارچیان مرزی
همه رنجهایت را به فراموشی بسپاری
و به آرامشِ جاودانهیی برسی،
شاید!
■
عزیزالله ایما
Azizullah Ima 