حماسۀ سرنوشت

تمامِ وسعتِ مرگ‌های‌مان به اندازۀ آزِ ادیبانی نیست

که در انجمن‌های قلم‌های شکستۀ شاعران مرده

قصیدۀ همدلی با حاکمان را قافیه می‌جُستند،

آن‌گاه که چهارراه زنبق و دهمزنگ

از خون قیام‌کننده‌گان رنگین بود!

تمامِ وسعتِ مرگ‌های‌مان به اندازۀ دروغ‌های «مهدوی‌ها» نیست

هنگامی‌که از عدالت سخن می‌گویند.

ایران حماسۀ مهسا را می‌سراید

و دخترانِ ایستادۀ افغانستان

درفش روشنایی را برافراشته‌اند.

نسل‌های آینده

تاریخ را

و شعرِ سرنوشتِ ستمگران را

نه در کتابخانه‌ها

که در جاده‌های کابل و تهران

خواهند خواند!

■

■

■

عزیزالله ایما